Ja dit hoort er ook bij...

Ik had al een paar keer gehoord dat er 1 mei iets gebeuren gaat hier in Nepal. Als ik het goed begrijp wordt er een nieuwe wet vastgelegd en is hier onenigheid over. Grote kans op een strike morgen en uit betrouwbare bronnen heb ik gehoord dat dit weleens langer dan een dag kan gaan duren. Omdat ik al een poosje in Chitwan was en hier, ook in verband met het vreselijk hete weer niet vast wilde zitten, heb ik vanochtend de bus naar Pokhara genomen. Na maar een paar uurtjes slaap de bus in om half 6 en we zouden om een uur of 11 in Pokhara aankomen. Wat in eerste instantie een mooie bergrit leek draaide uit op een niet zo leuke dag. In eerste instantie zaten er maar weinig mensen in de bus. Een man die achterin zat kwam ineens naast me zitten. Dit doen ze meestal om een praatje met je te maken maar dat deed hij niet. Wel keek hij steeds richting mn borsten en deed zijn armen over elkaar waardoor zijn bovenarm een van mn borsten raakte. Waarop ik ook mn armen over elkaar deed. Toen zijn hand half op zijn been, en half op de mijne lag ben ik achterin gaan zitten. Met als gevolg een enorm gehobbel over de slechte weg, ik stootte letterlijk mn hoofd aan het dak van de bus.. En ik zat kwa beenruimte ook nog eens krapper, toen ik de bus uitkwam had ik het profiel van de stofbekleding in mn knieen staan. Bah die mannen kunnen dat soort dingen zo sneaky doen, zo net op het randje. Je kan ze er net niet op aanspreken omdat je bang bent ze vals te beschuldigen, maar comfortabel zit je ook niet naast zo iemand. Okee we zouden om een uurtje of 11 in Pokhara aankomen. Maar we kwamen in een uuuurenlange traffic jam terecht in de bergen. Met kotsende nepalis om me heen. Vreemd genoeg hield ik mn ontbijt van kaakjes binnen, want meestal spuug in tijdens een bergrit ook een zakje vol. Bah die nepalis maken de vreselijkste geluiden als ze kotsen en hotseflots daar gaat weer een zakje vol uit het raam! Okee na uren hotsen en klotsen tussen de kotsende nepalies met zere knieen kwamen we eindelijk in Pokhara aan, bekaf. Ik keek hoe laat het was, half 5 smiddags! Een busrit van 10,5 uur over slechte wegen. Het eerste wat ik deed is een douche nemen en ff gaan liggen in een hostelletje met een grote tuin en wifi dus ik zit nu lekker in mn bedje te typen. Heb net wat gegeten in een indiaas restaurantje maar kan het zelf beter, wat een kapsones he?!

Ik ga zo lekker slapen..
De laaste dagen in Chitwan waren wel nog erg leuk! Ik kon het goed vinden met een paar mensen van een tourburootje en we hebben savonds in het donker een kort kanotochtje gemaakt wat eigenlijk niet mag hihi. Schitterend want de waterhyacinten staan in bloei en de volle maan weerscheen op het wateroppervlak, een erg romantisch plaatje.
Toen we terug liepen waren er bij een hindoe tempel mensen live muziek aan het maken en twee vrouwen waren heel apart aan het dansen, een soort trance dans leek het wel. Het bleek oude Tharu (stam uit Chitwan) muziek te zijn dat ze speelden. We gingen er kijken en die muziek was zo opzwepend dat ik zelf ook zin kreeg om te dansen. ik vroeg of ze dit goed zouden vinden en ja hoor toen heb ik even met ze meegedanst geweldig! Veel leuker dan het dansspektakel voor toeristen waar je steeds op gewezen wordt als je langs een burootje loopt. Nee dit was echt!
De volgende dag ging ik met Raj zwemmen in de rivier in het park. Ja daar zitten inderdaad ook krokodillen maar ze schijnen niet agressief te zijn. Nou ja het zal wel.. Vreselijk mooi plekje ik heb fotoos vanuit het water genomen. Terwijl ik met fotoos nemen bezig was wordt ik ineens aan mn benen gegrepen.... ik schrik me helemaal te pletter. Daarop volgde natuurlijk een hard gelach van krokodil Raj. Leuk hoor....
Ineens werd de lucht heel donker en zag ik in de verte bliksemschichten. Ik dacht we moeten in ieder geval het water uit en als het op tijd kan ook het bos. Nou het water uit is natuurlijk zo gepiept maar het begon toch ineens te onweren!! Het regende keihard het deed gewoon zeer op je huid en het was ook ijskoud. Ik moest wel vreselijk lachen ik had gauw de kleren in mn rugzak gedaan en mn regenhoes er omheen en wij rennen het bos weer uit maar iedere keer gingen we bijna op ons bek op die kleipaadjes die nu natuurlijk nat waren. Wat een fiasco. op een gegeven moment vonden we een houten huisje waar mensen aan het koken waren op vuur en zaten we warm en mochten we schuilen tot het onweer over was. Nou ik ga lekker dromen van die mooie busrit (ahum) en ik ga hier eerst even een paar daagjes niks doen, heb me in Chitwan helemaal te pletter gelopen in het park in 40 graden en ook gefiets door de Tharu-dorpjes. Nu even niks!
Liefs Mad.